Inflatie in historisch perspectief
Inflatie is samen met werkloosheid ongetwijfeld een van de grootste sociaal-economische problemen. Inflatie, of een stijging van het algemene prijspeil, gaat gepaard met een waardevermindering van de munt. Naarmate alles duurder wordt, koopt u steeds minder met hetzelfde biljet van € 100.
Stabiel prijspeil tot aan de Eerste Wereldoorlog
Historisch gezien zijn perioden van inflatie frequenter en langer geweest dan perioden van prijsstabiliteit of -daling. Alleen de negentiende eeuw werd gekenmerkt door prijsstabiliteit. Tot het begin van de vorige eeuw bleef het prijsniveau ongeveer op hetzelfde niveau. Het waren echter de twee wereldoorlogen die een sterke impuls aan de inflatie gaven, terwijl vanaf het einde van de jaren zestig een aanzienlijke versnelling van de inflatie kan worden waargenomen.
Hoge inflatie gekoppeld aan een grote toename van het vermogen
Tussen 1914 en 2000 steeg het totale prijsniveau met ongeveer 150%, wat wijst op een enorme
vermindering van de koopkracht
. Dit neemt niet weg dat de reële welvaart in diezelfde periode zeer snel is gegroeid. Terwijl de prijzen 150 keer hoger zijn dan in 1914, moeten de lonen in dezelfde periode worden vermenigvuldigd met 750.
Het reële effect van deze stijging van het nominale inkomen in termen van koopkracht is een factor 5. Met andere woorden: onze
voorspoed
is na 85 jaar
vijfvoudig
ondanks 150% inflatie. Sommige economen beweren zelfs dat inflatie heeft bijgedragen aan deze welvaartsgroei, omdat deze vaak gepaard gaat met aanzienlijke economische activiteit.
De huidige dreiging van inflatie: bezuinigen is financiële zelfmoord!
Overigens is de huidige inflatie volgens sommige analisten heel anders dan tot nu toe is waargenomen. De duidelijk zichtbare stijging van de inflatie vanaf 2011 moet een oplossing bieden voor het enorme overheidsschuldprobleem, een probleem dat niet meer adequaat kan worden opgelost. Volgens deze analisten pleegt iedereen die alleen papiergeld bezit politieke zelfmoord.
Explosieve groei tijdens de oliecrisis
Maar zelfs in het niet zo verre verleden had de westerse wereld te kampen met extreem hoge inflatie. Toen de oliesjeiks in november 1973 de oliekranen dichtdraaiden, begon de extreme inflatie,
dubbelcijferige inflatiecijfers
werden geschreven, dwz groter werden dan 10%. In 1974 bedroeg de inflatie in ons land bijvoorbeeld ongeveer 15%. Bij een dergelijke prijsstijging is het niet overdreven om te zeggen dat geld in de portemonnee een van de meest vluchtige stoffen is.
Economische welvaart wordt gekenmerkt door inflatie
De meeste leerboeken economie behandelen inflatie als een uitgesproken conjunctuurverschijnsel,
typisch
periode
boom
. Na een hausse wordt een economische oververhitting meestal gevolgd door een periode van neergang, een neergang met mogelijk depressie en recessie. In het verleden, en vooral tijdens de grote crisis van de jaren dertig, was zo’n fase
economische recessie
samen met een daling van het algemene prijspeil. Zo’n reductie heet a
deflatie
.
Vanuit dit cyclische perspectief zijn inflatie en deflatie respectievelijk opwaartse en neerwaartse onvermijdelijkheid. Het komt echter ook voor dat economische stagnatie gepaard gaat met aanhoudende prijsstijgingen. Dit was bijvoorbeeld het geval na de eerste oliecrisis in de jaren zeventig.
evenementen van het jaar
de jaren zeventig
hebben ook geleerd dat inflatie extreem hardnekkig kan zijn. Daarna krijgt inflatie door blijvende oorzaken een
structurele aard
. Door de omgekeerde olieschok, dat wil zeggen de forse daling van de olieprijzen in combinatie met de ineenstorting van de dollar vanaf 1985, is de inflatie sterk gedaald van ruim 10% naar 1%. Vanaf 1988 werd echter opnieuw een duidelijke stijging vastgesteld.
Huidige inflatieprognose
Met de oprichting van een noodfonds om zwakke EU-partners begin mei 2010 te helpen, lijkt de ECB de rol van bewaker en tegenmaatregel van de financiële en politieke ambities van politici los te laten. De heer Trichet lijkt zich een bondgenoot van schuldenaars te hebben laten maken. Tot voor kort was de ECB een voorspelbare en betrouwbare rots, nu die voorspelbaarheid enigszins is verdwenen. En wie het taboe een keer doorbreekt, ontkomt er niet aan het te herhalen. Daarom lijkt het erop dat het beheersen van de inflatie in de eurozone nu secundair is.€