De wereldwijde schuldencrisis: het schuldenplafond verhogen
De grootmachten, de Verenigde Staten en Europa, verkeren in ernstige financiële problemen. Een van de belangrijkste oorzaken van deze situatie is de enorme staatsschuld. Het schuldplafond of de leenlimiet wordt bepaald op basis van de verdiencapaciteit van het land. Sommige landen verhogen het echter voortdurend om de huidige begrotingstekorten te financieren, zodat de regering aan haar huidige verplichtingen kan voldoen.
Toon plafond
Het schuldplafond geeft aan hoeveel de overheidsschuld mag zijn in verhouding tot het bruto binnenlands product (bbp). Het BBP geeft het verdienvermogen van het land aan. Dit is te vergelijken met een aanvraag voor een persoonlijke lening die wordt afgezet tegen het inkomen. De terugbetalingscapaciteit van het land bij het aangaan van leningen is van groot belang. Op basis van macro-economische berekeningen is vastgesteld dat de staatsschuld 60% van het BBP kan bedragen.
De vicieuze cirkel van het begrotingstekort
Een begrotingstekort geeft aan dat de overheidsuitgaven de inkomsten (op jaarbasis) overtreffen. Bij een begrotingstekort zal de overheid maatregelen moeten nemen om aan financiering te komen. Het heeft de mogelijkheid om te kiezen tussen populaire en impopulaire maatregelen onder de bourgeoisie. Enkele impopulaire maatregelen zijn onder meer het verhogen van de belastingen, het snijden of snijden in sociale voorzieningen en het ontslaan van werknemers. Mensen kiezen liever niet voor deze optie omdat het een enorme druk legt op mensen die door de machthebbers als incompetent zouden kunnen worden bestempeld. De overheid zal vaak op de financiële markten staatsobligaties gaan uitgeven om salarissen, spaargelden en andere overheidsrekeningen te betalen. Het geleende geld wordt grotendeels gebruikt om de uitgaven van het ministerie te financieren, waardoor exportgerichte investeringen worden verwaarloosd. Daarom stijgt het staatsinkomen niet terwijl het steeds meer betaalt. Ook zal er geleend moeten worden op staatsleningen, zolang er een begrotingstekort is. Deze vicieuze cirkel houdt het begrotingstekort in stand. We mogen niet vergeten dat regeringen hun beleid al baseren op verwachte overbestedingen. Ze zijn bereid veel meer uit te geven dan goed is voor de economie, omdat ze de positie van hun machthebbers veilig willen stellen. En ze durven zo te handelen omdat ze rekenen op de hulp van bevriende naties die klaar staan om hen financieel te ondersteunen.
Wanneer het verhogen van het schuldenplafond economisch verantwoord is
De Verenigde Staten hebben de grootste staatsschuld ter wereld. In december 2011 bedroeg deze schuld ongeveer 15 biljoen dollar. Het leningplafond werd tussen 1919 en 2010 zevenenzeventig keer verhoogd. Dit is mogelijk gemaakt dankzij de invloedrijke positie van dit land en de hulp van bevriende landen en wereldorganisaties. Deze geschiedenis roept de vraag op wanneer het verhogen van het schuldenplafond economisch verantwoord is. Het verhogen van het schuldenplafond is op zich geen probleem. Het wordt pas een probleem als er geen rekening wordt gehouden met de verdiencapaciteit van het land. Voorkomen moet worden dat de overheid op een gegeven moment niet aan haar schuldverplichtingen kan voldoen. Om dit doel te bereiken, mag alleen worden geleend om de overheidsuitgaven in structurele zin te financieren. Dit betekent dat, op basis van een zorgvuldige analyse van maatschappelijke kosten en baten, een positief economisch rendement wordt verwacht voor het land met het potentieel om voldoende deviezen te genereren om de leningschuld af te lossen. In het geval dat niet aan deze criteria kan worden voldaan, moeten de uitgaven worden gefinancierd uit het huidige nationale inkomen of buitenlandse giften. Men mag niet vergeten dat economische groei het sterkst is als mensen de kans krijgen om hun eigen ding te doen. En niet zozeer als de overheid voortdurend economische processen verstoort door het kredietplafond, de belastingen of de geldhoeveelheid te verhogen.€